Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος





                                                Ἀπολυτίκιον

                                                  Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

 

 


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ (α)


 ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ (α)


Θεία Εὐχαριστία εἶναι το μυστήριο πού συνιστᾶ πραγματική ἀναίμακτη παράσταση της Σταυρικῆς θυσίας του Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά το ὁποῖο διά της εὐλογίας του ἱερέως ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται εἰς αὐτό το σῶμα καί το αἷμα του Χριστοῦ, τα ὁποία μεταδίδονται εἰς τους πιστούς εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον.

Ἡ θεία Εὐχαριστία ὀνομάζεται καί εὐλογία, ἀγάπη, κοινωνία, ἕνωσις, ἅγια ἤ φρικτά μυστήρια, κλάσις του ἄρτου, κυριακόν ἤ μυστικόν ἤ θείον δεῖπνον, ἄρτος ἐπουράνιος ἤ ἐπιούσιος, ποτήριον ζωῆς, δεσποτική ἤ μυστική τράπεζα, φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτο του μή ἀποθανεῖν, προσφορά ἁγία, θυσιαστήριον.


Ἡ μεταβολή του ἄρτου καί του οἴνου σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ

Ἡ μεταβολή αὐτή εἶναι υπερφυής καί ἀκατάληπτος γιά τον ἄνθρωπο, ἀλλά πραγματική. Την πραγματικότητα της μεταβολῆς σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ μαρτυροῦν αὐτοί οἱ λόγοι του Κυρίου κατά το Μυστικό Δεῖπνο «τοῦτο ἐστί το σῶμα μου» καί «τοῦτο ἐστί το αἷμα μου» (Μαρκ. 14, 22-24. Ματθ. 26, 26-28). Και στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε την σάρκα του υἱοῦ του ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ το αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου την σάρκα καί πινῶν μου το αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τη ἐσχάτη ἡμέρα. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθής ἐστί βρῶσις καί το αἷμα μου ἀληθής ἐστί πόσις. Ὁ τρώγων μου την σάρκα καί πίνων μου το αἷμα ἐν ἐμοί μένοι καγώ ἐν αὐτῷ» (Ιωαν. 6, 53-56,49-52,57-58). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκοντας την πραγματική μεταβολή λέει: «Ὥστε, ὅς ἄν ἐσθίῃ τον ἄρτον ἤ πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ἔνοχος έσται του σώματος καί του αἵματος του Κυρίου» (Α Κορ.11,27)

Το ἀκατάληπτον καί ἀνεξερεύνητον του τρόπου της μεταβολῆς

«Αὐτός ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταποιοῦνται εἰς σῶμα καί αἷμα Θεοῦ. Εἰ δέ τον τρόπον ἐπιζητεῖς, πώς γίνεται, ἀρκεῖ σοι ἀκούσαι, ὅτι διά Πνεύματος Ἁγίου, ὥσπερ καί ἐκ της ἁγίας Θεοτόκου διά Πνεύματος Ἁγίου ἑαυτῷ καί ἐν ἑαυτῷ ὁ Κύριος σάρκα ὑπεστήσατο. καί πλέον οὐδέν γινώσκομεν, ἀλλ' ὅτι ὁ λόγος του Θεοῦ ἀληθής ἐστί καί ἐνεργῆς καί παντοδύναμος, ὁ δέ τρόπος ἀνεξερεύνητος». (Ιωάν. Δαμασκηνός εκδ Ορθ. Πίστ. 4,13)


«Ὁ μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε εσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος»

«Ὅταν κοινωνοῦμε το Σῶμα καί το Αἷμα του Κυρίου, δέν παίρνουμε μόνο ἕνα κομμάτι του Χριστοῦ μέσα μας, ἀλλά ὁ καθένας πού κοινωνεῖ παίρνει ὁλόκληρο τον Χριστό μέσα του. Ὅμως ἐξ αἰτίας αὐτοῦ δέν ὑπάρχουν πολλοί Χριστοί. Ἕνας εἶναι ὁ Χριστός καί αὐτός ὁ Χριστός, πού εἶναι ἕνας, βρίσκεται ὁλόκληρος μέσα σέ κάθε πιστό πού κοινώνησε των ἀχράντων μυστηρίων. Ἐπάνω δηλαδή στό Ἅγιο Ἀρτοφόριο, ἐκεῖ πού κομματιάζεται ὁ Ἀμνός ἀπό τον ἱερέα, δέν κομματιάζεται ὁ Χριστός, ἀλλά πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως εἰς τους πολλούς. Ὑπάρχει δηλαδή ὁλόκληρος ὁ Χριστός σέ κάθε τεμάχιο του Θείου Ἄρτου (μαργαρίτη). Αὐτό εἶναι το Μυστήριο της παρουσίας του Θεοῦ στόν ἄνθρωπο».  (π. Ιωάν. Ρωμανίδου Πάτερ. Θεολογ. σελ.164)

 

από το κατηχητηκό των ενηλίκων Δευτέρα 26-11-2012


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ (Β)



      ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ (Β)


Μετάνοια εἶναι τό μυστήριο, με τό οποίο συγχωροῦνται ἀπό τόν ἐπίσκοπο ἤ τόν ἐντεταλμένο ἱερέα όλες οἱ ἁμαρτίες πού έγιναν μετά τό Βάπτισμα. Προϋπόθεση του μυστηρίου εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί ἡ καθαρῇ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν πού έγιναν «ἐν λόγῳ, ἔργω ἤ κατά διάνοιαν».

Θεία σύσταση: Ἱδρυτής του μυστηρίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτινται»(Ιωαν. 20, 21-23) καί αλλού «ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἄν δήσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῳ οὐρανῷ, καί ὅσα ἐάν λύσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ»(Ματθ. 18, 17-18)

Αἰσθητά σημεῖα: α)ἡ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν ἐνώπιον του πνευματικοῦ με εἰλικρινῆ μετάνοια. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει πραγματική μεταμέλεια, συντριβή καί ἀποστροφή ἀπό τήν ἁμαρτία. Ακόμα σημαίνει συνεχῆ προσπάθεια μή ἐπαναλήψεως τῆς ἁμαρτίας καί συμμορφώσεως πρός τό θέλημα του Θεοῦ. β)ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν του πνευματικοῦ ἐπί τόν ἐξομολογούμενο καί γ)ἡ συγχωρητική εὐχή.

Μεταδιδόμενη χάρη: με τη Μετάνοια καί τήν Ἐξομολόγηση συγχωροῦνται όλες οἱ ἁμαρτίες καί ἐπανέρχεται ὁ ἁμαρτωλός στην κατάσταση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἡ μόνη ἁμαρτία πού δεν συγχωρεῖται εἶναι ἡ ἀμετανοησία, δηλαδή ἡ βλασφημία κατά του Ἀγίου Πνεύματος (Ματθ. 12, 31) τό οποίο χορηγεῖ τήν σώζουσα θεία χάρη δία του μυστηρίου.  

Επιτίμιο (κανόνας) : Μετά τήν εξομολόγηση μερικές φορές ἐπιβάλλονται ἐπιτίμια ὅπως ἀποχή ἀπό τῇ θεία Κοινωνία, νηστείες, γονυκλισίες, προσευχές, ελεημοσύνες κτλ. Τά ἐπιτίμια δεν εξαλείφουν αμαρτίες οὔτε ἔχουν ποινικό χαρακτῆρα. Δεν καταδικάζουμε καί δεν τιμωρούνε κανέναν. Ἡ ἱερά ἐξομολόγηση εἶναι έργο ἀγάπης καί ἀπείρου φιλανθρωπίας του Θεοῦ. Τά ἐπιτίμια ἔχουν παιδαγωγικό χαρακτῆρα καί πρέπει να ἐκλαμβάνονται ὡς φάρμακα καί όχι ὡς τιμωρίες.

Χωρία ἐκ τῆς Αγ. Γραφῆς : 1)«Μή ἀνάμενε ἐπιστρέψαι πρός Κύριον, καί μή ὑπερβάλλου ἡμέρας ἐξ ἡμέρας» (Σοφ. Σειράχ 5, 7), 2)«Πολλά γάρ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰάκωβος 3, 2), 3)«Ἐάν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτούς πλανῶμεν καί ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Ἐάν ὁμολογῶμεν τάς ἁμαρτίας ἡμῶν πιστός ἐστί καί δίκαιος, ἵνα ἁφή ἡμῖν τάς ἁμαρτίας καί καθαρίση ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀδικίας» (Α'Ιωαν.1, 8-9), 4) «Μετανοεῖτε. ἤγγικε γάρ ἡ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2)

Χωρία ἐκ τῶν πατέρων : 1)«Μετάνοια ἐστί συνειδότος καθαρισμός» (Ιωαν. Κλίμακος), 2)«οὐδεμία τῶν ἀρετῶν ὑψηλοτέρα τῆς μετανοίας, ὅτι οὐδέ τελειωθῆναι δύναται τό ἔργον αὐτῆς πόποτε»(Ισαάκ ὁ Σύρος), 3)    «Ετρώθημεν τῇ ἁμαρτία, ἰαθῶμεν τῇ μετανοία. Ὦ μετάνοια παθών ἰατρέ» (Ιωαν. Χρσόστ.), 4)«Ἡ ἐξομολόγησις εἶναι μία θεληματική δία στόματος φανέρωσις τῶν πονηρῶν ἔργων, λόγων καί λογισμῶν κατανυκτική, κατηγορητική, εὐθείᾳ, χωρίς ἐντροπή, ἀποφασιστική πρός νόμιμων πνευματικῶν γινομένη» (Νικόδημος Ἁγιορείτης). 

 

  από το κατηχητικό των ενηλίκων Δευτέρα 19-11-2012

 


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ

 

Ο Μέγας Βασίλειος δίνει τον ακόλουθο ορισμό της νηστείας: «Νη­στεία αληθινή είναι η αποξένωσις από το κακόν, η εγκράτεια της γλώσ­σης, η αποχή από τον θυμόν, ο χωρισμός από τας επιθυμίας, την καταλαλιάν, το ψεύδος και την ψευδορκίαν. Η στέρησις από αυτά είναι αλη­θινή νηστεία. Μέσα εις αυτά λοιπόν η νηστεία είναι αγαθόν».


Ο περιορισμός της νηστείας στην αποχή από φαγητά δεν είναι «αγαθόν»• μόνο νηστεία τού σώματος που συνοδεύεται από τον χωρι­σμό από τα πάθη λογίζεται αρετή. «Η αληθινή νηστεία είναι η αποξένωσις από τα κακά» επαναλαμβάνει ο Μ. Βασίλειος και παραπέμπει στο Ης. ξγ' 4-6' να λύσης τα δεσμά της αδικίας, μη νηστεύεις χάριν δια­μάχης και έριδος. «Δεν τρώγεις κρέατα, αλλά τρώγεις τον άδελφόν σου• δεν πίνεις οίνον, αλλά δεν είσαι εγκρατής εις τας ύβρεις».


«Διότι ποίον είναι το όφελος εάν απέχης από τροφάς, αλλά τρώγεις δια των οφθαλμών την ακολασίαν της μοιχείας ή με την θέλησίν σου ακούεις δια των ώτων ματαίας και διαβολικάς φωνάς; Δεν ωφελεί καθό­λου να απέχης από τροφάς, όμως να μην απέχης από την έπαρσιν της υψηλοφροσύνης, της κενοδοξίας και κάθε πάθους. Ή τι ωφελεί βεβαί­ως να είσαι εγκρατής εις τας τροφάς, αλλά να μην απέχης από πονηρούς λογισμούς... Ας γίνωμε λοιπόν εγκρατείς εις όλα αυτά, δια να μη έλθη ποτέ εις ημάς η κατηγορία τού Κυρίου, ότι διυλίζομεν τον κώνωπα και καταπίνομε την κάμηλον (Ματθ. κγ' 24)» (Μ. Βασίλειος).


Για τον Μ. Βασίλειο η νηστεία είναι παλαιότερη εντολή (Γέν. β' 17). Το «μη φάγετε», λέγει, είναι «νομοθέτημα νηστείας και εγκράτειας». Με­τά από την πτώση όμως η νηστεία πήρε τη θέση τού ιατρού, γιατί συν­δέεται με τη μετάνοια• είναι η μετάνοια τού σώματος! Εκείνος που νη­στεύει δεν μιμείται την παρακοή της Εύας και δεν ακολουθεί τη συμ­βουλή τού φιδιού. Για τους πρωτόπλαστους η «νηστεία» ήταν το μέτρο που θα εδοκιμάζετο η σφοδρή επιθυμία των να μείνουν σε κοινωνία με τον Θεό. Μετά από την πτώση η νηστεία, που συνοδεύεται με την άσκη­ση των άλλων αρετών, αποτελεί θεμέλιο στο οποίο ο πνευματικός αθλη­τής στηρίζει τον πνευματικό του αγώνα.

(Μέγας Βασίλειος)

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Περί Νηστείας

Περί Νηστείας

 

Ὅπως ἀκριβῶς νηστεύουμε ἀπό τίς τροφές, ἔτσι νά νηστεύει καί ἡ γλώσσα μας καί νά εἶναι μακριά ἀπό τήν καταλαλιά, ἀπό τό ψέμα, ἀπό τήν ἀργολογία, ἀπό τήν ἀποδοκιμασία τοῦ πλησίον, ἀπό τήν ὀργή καί γενικά ἀπό κάθε ἁμαρτία πού γίνεται μέ τή γλώσσα. Παρόμοια νά νηστεύουμε μέ τά μάτια μας, δηλαδή νά μήν κοιτάζουμε μάταια πράγματα, νά μήν πέφτουμε στήν «παρρησία» μέ τά μάτια, νά μήν κοιτάζουμε κάποιον μέ ἀναίδεια. Παρόμοια καί μέ τά χέρια καί τά πόδια νά ἐμποδίζουμε ἀπό κάθε κακό πράγμα. Καί νηστεύοντας ἔτσι  (ὅπως λέει καί ὁ Μέγας Βασίλειος ὅτι νηστεία ἀληθής ἥ των κακῶν ἀλλοτρίωσις) θά ἔχουμε νηστεία δεκτή (ἀπό τόν Θεό) ἀφοῦ θά ἀπέχουμε ἀπό κάθε κακία πού διαπράττεται μέ ὅλες τίς αἰσθήσεις. 

 

(Ἀββᾶ Δωροθέου, ἔργα ἀσκητικά, ιε΄Διδασκαλία)

 

 


Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ (Α)

       

        ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ  (Α)


Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «ἀναμάρτητος κατά τήν φύσῃ καί αὐτεξούσιος κατά τήν θέληση…Εἶχε τήν ἐξουσία, βοηθούμενος ἀπό τήν θεία Χάρι, να μένῃ σταθερός στο αγαθό καί να προοδεύῃ. Εἶχε ὅμως καί τήν ἐξουσία να παρεκτράπῃ ἀπό τό καλό καί να καταλήξῃ στο κακό. Αὐτό τό παραχωρεῖ ὁ Θεός ἐξ αἰτίας του αὐτεξουσίου. Διότι δεν εἶναι ἀρετή ὅ,τι γίνεται δία τῆς βίας».(Ιωαν. Δαμασκ.ΕΠΕ 1,212)

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως παρήκουσε τήν ἐντολή του Θεοῦ καί έτσι διάλεξε ἀντί τῆς Ζωῆς τόν θάνατο. Οἱ συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς αὐτῆς ήταν οδυνηρές για ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση βρέθηκε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, δηλαδή μακριά ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων εἶναι μεταδοτική σε κάθε άνθρωπο. Ὅλοι μας κουβαλάμε τήν προπατορική ἁμαρτία.

Ἁμαρτία εἶναι ἡ πνευματική ἀσθένεια του ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ ἔξοδος του ἀνθρώπου ἀπό τό κατά φύσιν στο παρά φύσιν. Εἶναι ὁ χωρισμός του ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Οἱ τρόποι τῆς ἁμαρτίας εἶναι: 1)ἑκουσίως, 2) ἀκουσίως, 3)ἐν γνώσει, 4)ἐν ἀγνοία καί 5)κατά διάνοιαν.

Τά στάδια τῆς ἁμαρτίας εἶναι: 1) η προσβολή, 2) ο συνδυασμός, 3) η συγκατάθεση, 4) η αἰχμαλωσία, 5) το πάθος.

Συνέπειες τῆς ἁμαρτίας εἶναι 1)ἡ στέρηση τῶν θείων ἀγαθῶν. Ὁ ἄσωτος υἱός τῆς παραβολῆς αἰσθάνεται τήν έλλειψη τῆς πατρικῆς ἀγάπης (ἤρξατο ὑστερεῖσθαι Λουκ.15, 14) 2)ἡ υποδούλωση στο αντίστοιχο πάθος.(«ὦ τις ἥττηται τοῦτο καί δεδούλωται» Β'Πέτρ2, 19) 3)ἡ ὀδύνη.«Ἡ μικρή ἐκείνη καί παράλογη ἡδονή προξενεῖ στην ψυχή συνεχῆ ὀδύνη» (Ιωάν. Χρυσόστ. ΕΠΕ 2, 582) 4)ὁ πνευματικός θάνατος. «οὕτω καί ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτούς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἁμαρτία, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν»(Ρωμ. 6, 11)

•    Ὅταν δέ ἦλθε τό πλήρωμα του χρόνου, ὁ Χριστός ενανθρώπησε για να θεραπευθῇ «τό μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος» καί έγινε ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.

Μετάνοια εἶναι τό μυστήριο, με τό οποίο συγχωροῦνται ἀπό τόν επίσκοπο ἤ τόν εντεταλμένο πνευματικό-ἱερέα όλες οἱ αμαρτίες πού έγιναν μετά τό Βάπτισμα. Προϋπόθεση του μυστηρίου εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια (ἀλλαγή νοῦ) καί ἡ καθαρῇ εξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἡ Μετάνοια ὀνομάζεται καί δεύτερο Βάπτισμα. 

Παραδείγματα Μετανοίας: 1)ὁ προφήτης Δαυΐδ, 2)ὁ ἀπόστολος Πέτρος, 3)ἡ ἁμαρτωλή του εὐαγγελίου, 4)ὁ λῃστής στο Σταυρό, 5) ὁ Ζακχαῖος, 6)ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, 7) Μωυσής ο Αιθίωπας, 8)ἡ πόρνη πού μετανόησε.

Καιρός Μετανοίας εἶναι ἡ παροῦσα ζωή «ἐν τῳ Ἅδῃ οὐκ ἔστη μετανοίᾳ». Γι' αὐτό παρακαλούμε τό Θεό:«πρίν ἡμᾶς εἰς τήν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρός σε ἐπιστρέψαι» (Μ. ΒασίλειοςΕΠΕ 8, 166) καί«ἐλέησον ἡμᾶς τούς πταίοντας σοι πολλά, καθ' ἑκάστην ὥραν ὦ Χριστέ μου, καί δός πρό τέλους τρόπους του μετανοεῖν σοι»(Ἀναβαθμός β' ἤχου)

 

 από το κατηχητικό των ενηλίκων Δευτέρα 12-11-2012

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου


      Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου
     

Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.

Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. Τὸ 1876 ἐκάρη μοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνομασθεῖς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραμματεία τῆς Μητροπόλεως.

Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου μὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885. Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραμματέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Διετέλεσε ἐπίσης πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὸ Κάιρο.

Στὶς 15 Ἰανουαρίου 1889, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ἡ δράση του ὡς Μητροπολίτου ἦταν καταπληκτικὴ καὶ ἕνεκα αὐτοῦ ἦταν βασικὸς ὑποψήφιος τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου Ἀλεξανδρείας. Λόγω ὅμως φθονερῶν εἰσηγήσεων (αἰσχρῶν συκοφαντιῶν), πρὸς τὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο, ὁ ταπεινόφρων Νεκτάριος, γιὰ νὰ μὴ λυπήσει τὸν γέροντα Πατριάρχη, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα (1889).

Διετέλεσε Ἱεροκήρυκας (Εὐβοίας) (1891 – 1893), Φθιώτιδος καὶ Φωκίδας (1893 – 1894) καὶ διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς στὴν Ἀθήνα (1894 – 1904).

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου (1899), ὁ Νεκτάριος ἐκλήθη νὰ τὸν διαδεχθεῖ, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε. Στὰ κηρύγματά του, πλῆθος λαοῦ μαζευόταν, γιὰ νὰ «ρουφήξει» τὸ νέκταρ τῶν ἱερῶν λόγων του. Τὸ 1904 ἵδρυσε γυναικεία Μονὴ στὴν Αἴγινα, τῆς ὁποίας ἀνέλαβε προσωπικὰ τὴν διοίκηση, ἀφοῦ ἐγκαταβίωσε ἐκεῖ τὸ 1908, μετὰ τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴ Ριζάρειο Σχολή.

Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράμματα, κυρίως βοηθητικὰ τοῦ θείου κηρύγματος. Ἡ ταπεινοφροσύνη του καὶ ἡ φιλανθρωπία του ὑπῆρξαν παροιμιώδεις.

Πέθανε τὸ ἀπόγευμα τῆς 8ης Νοεμβρίου 1920. Τόση δὲ ἦταν ἡ ἁγιότητά του, ὥστε ἐπετέλεσε πολλὰ θαύματα, πρὶν ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Ἐνταφιάστηκε στὴν Ι. Μονὴ Ἁγίας Τριάδος στὴν Αἴγινα.
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἔγινε στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1953 καὶ στὶς 20 Ἀπριλίου τοῦ 1961 μὲ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διακηρύχθηκε Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

Χρῖσμα εἶναι τό μυστήριο, δια του ὁποίου ὁ βαπτισμένος ἀφοῦ 'βγει ἀπό τήν κολυμβήθρα ἀμέσως χρίεται μέ τό Ἅγιο Μύρο καί ἔτσι λαμβάνει τά χαρίσματα του Ἁγίου Πνεύματος. Πρόκειται γιά πραγματική ἐπιφοίτηση του Ἁγίου Πνεύματος ὅπως τήν Πεντηκοστή. Τό Χρῖσμα εἶναι ἡ χειροτονία τῶν λαϊκῶν (γενική Ἱερωσύνη).

Θεία σύσταση: «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος οὐ ἔμελλαν λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ἴωαν. ζ' 38-39). Εἶπε δηλαδή ὁ  Κύριος ότι, όσοι θα πίστευαν σ΄ Αυτόν, θα έπαιρναν το Άγιο Πνεύμα. Αυτό δε ακριβώς το Άγιο Πνεύμα χορηγείται με το Μυστήριο του Χρίσματος.  «προσηύξαντο περί αὐτῶν ὅπως λάβωσι Πνεῦμα Ἅγιον. ούπω γάρ ἦν ἐπ' οὐδενί αὐτῶν ἐπιπεπτωκός, μόνον δέ βεβαπτισμένοι ὑπῆρχον εἰς τό ὄνομα του Κυρίου Ἰησοῦ. τότε επετίθουν τάς χεῖρας ἐπ' αὐτούς, καί ἐλάμβανον Πνεῦμα Ἅγιον». (Πραξ. 8, 15-17) «εἶπε πρός αὐτούς. εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; οἱ δέ εἶπον πρός αὐτόν. ἀλλ' οὐδέ εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐστίν ἠκούσαμεν… ἀκούσαντες δέ ἐβαπτίσθησαν εἰς τό ὄνομα του Κυρίου Ἰησοῦ. καί ἐπιθέντος αὐτοῖς του Παύλου τάς χεῖρας ἦλθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπ' αὐτούς, ἐλάλουν τέ γλώσσαις  καί προεφήτευον». (Πραξ. 19,2-6)

Αἰσθητά σημεῖα: α) τό Ἅγιο Μύρο, β) ἡ χρίση τῶν μελῶν του σώματος, γ)οἱ λόγοι «σραγις δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου Ἀμήν», καί δ) ἡ εὐχή.

Μεταδιδόμενη Χάρη: Δία του μυστηρίου του Χρίσματος μεταδίδονται τά χαρίσματα του Ἁγίου Πνεύματος.

Χωρία ἐκ Π. Διαθ. 1)«εκχεώ ἀπό του πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα» (Ιωήλ 3, 1),  2)«…ἀναπαύσεται ἐπ' αὐτόν πνεῦμα Θεοῦ, σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας. ἐμπλήσει αὐτόν πνεῦμα φόβου Θεοῦ»(Ησ 11,2-3), 3)«…θά χρισθοῦν μέ μύρο. Ἡ ἀπόφαση αὐτή θά εἶναι γιά ὅλα τά ἔθνη» (Ησ 25,6-7), 4)«καί σεῖς θά ὀνομασθεῖτε ἱερεῖς Κυρίου καί λειτουργοί Θεοῦ»(Ἦσα 61,1-2,3) 5) «τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπʼ ἐμοῦ» (Ψάλμ. 50)

Ἐκ τῆς Κ. Διαθ. 1)«ὁ δέ καρπός του Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»(Γαλ. 5,22), 2) «ὑμεῖς δέ γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, ὅπως τάς ἀρετάς ἐξαγγείλητε του ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τό θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς»(Α'Πέτρ 2,9), 3) «Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εἰσί, τό δέ αὐτό Πνεῦμα» (Α'Κορ 12, 4)   4) καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἐν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἐν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν» «καί γάρ τό σῶμα οὐκ ἔστιν ἐν μέλος, ἀλλά πολλά». (Α'Κορ 12,13-14) 5)«ὁ δέ βεβαιῶν ἡμᾶς σύν ὑμῖν εἰς Χριστόν καί χρίσας ἡμᾶς Θεός, ὁ καί σφραγισάμενος ἡμᾶς καί δούς τόν ἀρραβῶνα του Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν».(Β'Κορ. 1, 21-22), 6)«καί ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπό του Ἁγίου(του Χριστοῦ), καί οἰδατε πάντα»(Α'Ιωαν. 2,20)&(2,27), 7) «καί μή λυπῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιόν του Θεοῦ, ἐν ὧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως». (Ἐφεσίους 4,30), 8)«οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστέ καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμίν;» (Ἅ΄Κορινθ. 3,16)

  • «Οἱ ἰδιότητες πού ἀποτυπώνονται πάνω μας ὡς δωρεά μέ τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος συμπυκνώνονται στίς ἕξης τρεῖς: βασιλίας-ἱερέας-προφήτης». (π. Βασίλειος Θερμός, τό ξεχασμένο μυστήριο σελ. 36)

  • Πῶς γνωρίζει κάποιος ὅτι ἐργάζεται γιά τή διατήρηση τοῦ δώρου τοῦ Χρίσματος; Τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ: «Τό ἐκθαμβωτικόν Φῶς τῆς Θεότητος ἀντανακλᾶται ἐπί τοῦ ἐπιπέδου ἠμων ὑπό μορφήν ἐντολῶν» (Αρχ. Σωφρονίου, Περί προσευχῆς,1993, σελ.179) 

  • «ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί ἐπειδή χριόμαστε μέ ἔλαιο Θεοῦ»(Θεοφ. Ἀντ'.)

  • «Στό Χρῖσμα τῆς Πεντηκοστῆς τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται πάνω μας καί σκηνώνει μέσα μας ὡς τό προσωπικό δῶρο του Χριστοῦ ἀπό τόν Πατέρα Του» (Αλεξ. Σμέμαν )

  • «Τό χάρισμα του καθενός ὑπάρχει χάριν τῶν ἄλλων. Τό Πνεῦμα εἶναι ὁ πνευματικός δεσμός μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἑνοποιοῦσα δύναμη πού ἑνώνει τό σύνολο, ἡ δύναμη συνοχῆς στήν κοινότητα»(Δημ. Στανιλοάε).

Τό Χρῖσμα ἐπαναλαμβάνεται μόνο ὅταν ἐπιστρέψει κάποιος ἀπό αἵρεση.

 

από το κατηχητικό των ενηλίκων Δευτέρα 5-11-2012

 

 

 


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Διογένης

 

Ο Διογένης κάποτε ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:


- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων.

 

 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...